De afgelopen maanden waren m’n lief en ik vooral in de weekenden zoveel mogelijk bij elkaar. We konden van vrijdagavond tot maandagochtend in een héérlijke liefdesbubbel zitten samen en op het poepen na iedere seconde bij elkaar zijn. Want, als je daar allebei zin in hebt en het is superfijn, waarom niet?
Ik kreeg wel steeds vaker een soort moe gevoel na het weekend. Alsof ik niet echt kon opladen van die vrije dagen. Gek vond ik dat, want we lummelden wat af. De hele dag in bed liggen, beetje koken, filmpje kijken, kletsen.. Of naar een feestje en dan twee dagen samen bijkomen. Kijk dat je niet uitrust van een feestweekend is logisch, maar ik was niet bezig met werken, of dingen die moesten. Hoe kan je daar nu niet van bijkomen?
Vaak voelde ik als ik weer met m’n verliefde hoofd uit die bubbel kwam wel: Oei dit en dit en dat had ik eigenlijk moeten doen, maar goed dat doe ik dan morgen wel. M’n huisje was bijvoorbeeld eigenlijk altijd rommelig en de was stapelde ook op. Ik stak m’n kop in het zand voor dingen die ‘moesten’ en zei tegen mezelf: Ik mag toch zeker in het weekend wel lekker niets doen en alleen maar genieten?
Gisteren kreeg ik ineens een inzicht. M’n lief had aangegeven op vrijdag en zaterdag even iets voor zichzelf te willen doen en dus niet af te spreken. Ik moest behoorlijk wennen aan het idee want dit was hét weekend zonder kindjes en dus ons weekend! En we hebben al zo weinig dagen dat we samen kunnen zijn en niets hoeven. Ik vond het dus eigenlijk maar niks.
Ik ging alleen naar een feestje waar hij mee naar toe zou en had ontzettend veel lol met m’n vriendinnen. ‘Hm ook wel eens lekker, al m’n aandacht bij m’n vriendinnen en niet bij hem.’ Ik dronk niet, want ik zou terug naar de camping rijden ‘s nachts. En ja hoor, toen ik zaterdag wakker werd, alleen in mijn heerlijke bed, voelde ik hóe fijn het was om in de stilte te zijn. In mijn prachtige boshuisje met de vogels als wekker. Ik startte de dag met een fijne meditatie, danste nog wat, zat even met mijn snoet in de zon.. en alles op mijn eigen tempo, wanneer ik er zin in had. Ik werd gewoon helemaal Zen!
Na een danslesje via Zoom voelde ik: ‘Ik wil verdwalen in het bos!!’ Dus ik toog op mijn barefoot-schoenen het bos in. Wat ik toen ervaarde was zo mooi! Ik kon het bos voor het eerst (sinds jaren?) écht binnen laten. Ik verwonderde me over de zachte mosjes (alles voelen!), het licht door de blaadjes, de fijne nerfjes, de lichtgevende nieuwe dennentakjes.. Ik kon voelen hoe het bos me omarmde. ‘Hee daar ben je!’
Met iedere stap die ik zette kwam ik meer thuis bij mezelf. En ik voelde potjandikkie hoe ik aan het opladen was! Ineens kwamen er een paar tranen, ‘Jezus wat heb ik het gemist om zo thuis te zijn in mezelf, los van wie dan ook.’ Ik realiseerde me dat ik de afgelopen maanden bijna continu met Lootje, of met m’n lief, of met beide was geweest. En áls ik alleen was was dat omdat ik een werkdag had, dan kon ik niet ontspannen.
Ineens viel het kwartje (weer). Ik ben dus een Projector (Human Design) en neem met mijn laserbeam aura continu de vibe van mensen in me op. Ik absorbeer hun energie. Zo kan ik mensen goed lezen, voelen wat er nodig is om de levensenergie weer te laten stromen. Heel handig als je danslessen geeft! Daarnaast heb ik 7 van de 9 centra ongedefinieerd(soort van open), wat betekent dat in die 7 centra de ideeën, emoties, inspiratie en energie etc. van anderen binnenkomen. Geheel automatisch. Ik word als het ware opgevuld door de mensen om me heen. Het is dus best lastig om mezelf goed te voelen als ik bij een ander ben. Om mijn behoeftes op tijd te voelen en goed voor mezelf te zorgen.
En gisteren realiseerde ik me; als ik met iemand anders in het bos ben, is mijn focus bij die ander. Die laserbeam doet gewoon z’n werk. Ik voel de ander in mij. Dan is er dus weinig ruimte over om het bos helemaal toe te laten! Toen ik zo alleen door het bos liep was het alsof ik voor het eerst in weken écht kon zakken. Gewoon lekker stil zijn. Mooie inzichten krijgen. Genieten van de mosjes. Alsof ik de stilte in mezelf eindelijk weer kon voelen.
Het is een gave en een cadeau dat ik mensen kan lezen en aan kan voelen hoe hun levenskracht weer kan stromen, maar als ik teveel onder de mensen ben, raak ik de verbinding met mezelf en mijn behoeftes kwijt. Dan is er meer chaos in mijn hoofd, dan krijg ik het kip-zonder-kop-gevoel en ren ik achter de feiten aan. Ik voel me gewoon niet senang.
Moet je nagaan hoe intens het is als jouw systeem continu input krijgt zonder er van te kunnen bijkomen! Die laserbeam wil af en toe ook chillen weet je. Ik ga er de komende tijd dus extra op letten en meer van die heerlijke Mila-dagen inplannen.
Met dank aan m’n lief die eerder voelde dan ik dat ie me-time nodig had. (Ookal vond ik het eerst stom.)