door admin | feb 27, 2023 | Uncategorized
Zaterdag heb ik de eerste Vrouwen in Bad– avond beleefd in Amsterdam. Het is een ‘transformerend theaterritueel’ geregisseerd door Ola Mafaalani, met Adelheid Roosen, Nazmiye Oral, Anna Drijver en Naomi van der Linden. Vijf avonden van 18:00 tot 21:00 uur, met veertig vrouwen in bad. Misschien heb je er over gehoord, of het artikel gelezen in de Volkskrant: “Van vulvaplaybackshow tot pussypainting: welkom bij ‘Vrouwen in bad’ ”
Toen ik naar het Kromhout museum liep met mijn slippers in een tasje, voelde ik me opgewonden alsof ik naar een eerste date ging met een vreselijk lekker ding. Excited, tintelingen in mijn pussy, zenuwachtig (‘ik moet piesen!’) en vol nieuwsgierigheid. Ik werd ontvangen door een lieve vrouw met een roze kimono-badjas aan en een witte bloem in haar haar.
Binnen ontmoette ik de vrouwen die tot ‘mijn groep’ behoorden. Nieuwsgierig nam ik ze in me op. Het viel me meteen op dat het een hele diverse groep vrouwen was. Tussen de 25 en 65 jaar zo ongeveer, allemaal met lichtjes in hun ogen. Volgens mij waren de andere vrouwen net zo opgewonden als ik!
Plezier tot in je tenen
Deze ‘aflevering’ ging over Plezier. We hebben er met elkaar over gepraat, we hebben het ervaren tot in onze tenen, we hebben elkaar nat gespoten met waterpistolen en we hebben intense en grappige sketches gezien van de actrices. We kregen ook van iedere actrice een opdracht/sessie/ervaring met een kleiner groepje vrouwen. Daarnaast kregen we een heerlijk driegangen diner voorgeschoteld van grote schalen. En dan is dit nog maar een korte opsomming van wat we zo ongeveer gedaan hebben, de beleving was echt magisch!
In bad!
We gingen dus IN BAD. Veertig vrouwen, allemaal in hun eigen badkuip, twee aan twee. Een heerlijk warm bad, waar ze bloemen in strooiden en sinaasappelschijfjes. Het voelde als het grootste cadeau dat ik ooit aan mezelf gegeven heb. Ik heb namelijk €1550,- betaald voor deze vijf Vrouwen in Bad avonden! Hoe dat ging, daar vertel ik je graag meer over. Het zegt namelijk veel over hoeveel plezier ik mezelf ‘waard’ vind. En hoe het kopen van dit kaartje bij mij al een enorme transformatie teweeg brengt.
Hoe het begon
Mijn vriendin Legien vertelde me een aantal maanden geleden dat ze mee ging doen met Vrouwen in Bad, ze had me de link doorgestuurd. Ik opende de website en las hem terwijl het speeksel langs mijn mondhoek gleed. Toen ik het sfeer-filmpje keek voelde ik in iedere cel van mijn lijf: HIER MOET IK BIJ ZIJN! Alles begon te dansen en te stuiteren en ik voelde een enorme blijdschap bij het idee hier ook aan mee te doen.
Tot ik de prijs zag.
€1550,- voor een theatervoorstelling? FUCK!!! Dat kan ik toch niet betalen? En.. het is niet een opleiding, iets waardoor ik me verder ontwikkel. Het is echt puur en alleen voor mijn PLEZIER. Veel te veel geld, besloot ik.
Maar even later opende ik de pagina weer en daarna nog een keer.
Oké als ik dit morgen nog voel doe ik mee, dacht ik. Ik zie wel hoe ik aan het geld kom.
Cadeau
De volgende dag opende ik de pagina om me aan te melden: UITVERKOCHT.
O NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!
Aan de diepe teleurstelling kon ik nu echt voelen; IK MOET HIER ECHT BIJ ZIJN!! Waarom heb ik nu een dag gewacht?!?
Later die dag kwam het grootste signaal.
Mijn moeder stuurde mij een berichtje; “Miepje we hebben je geld overgemaakt als cadeau voor de feestdagen.” Wat lief! Dacht ik. Ik verwachtte misschien €50,-.
Je raadt nooit hoeveel het echt was.
€1500,-!!!!
Mijn mond zakte open van verbazing.
Dit was de druppel. Terwijl ik mezelf heel actief aan het toespreken was dat ik dit mocht aannemen, dit grootse cadeau, begon ik aan mijn brief aan Vrouwen in Bad, dat het écht de bedoeling was dat ik hier bij zou zijn en ik vertelde over de ongelofelijke toevalligheid dat ik precies dat bedrag cadeau had gekregen. Dat alle cellen in mijn lijf gingen dansen bij het idee om mee te doen. Ik hoorde wekenlang niets, maar ik had toch het gevoel dat het ging lukken.
Twee maanden na mijn e-mail aan Vrouwen in Bad kreeg ik een mailtje:
Er was een plek vrijgekomen en ik kon meedoen!!!
Ik was door het dolle heen. Dus toch!!
Niet meer terug
Toch wachtte ik nog een paar dagen met die €1550,- overmaken. Waarom?
Ik vond het echt eng! Er kwamen nog allerlei gedachten voorbij: ‘Kan ik het nu niet tóch beter uitgeven aan een training waardoor ik me ook ontwikkel?’ ‘Wat als het ontzettend tegenvalt?’ ‘KAN ik dit bedrag wel aan mijzelf uitgeven, gewoon voor mijn plezier?’ ‘Als ik dit doe kan ik dit en dit en dit en dit niet doen!’ (Er kwam ineens een hele lijst met dingen voorbij die ik ook zou kunnen doen met dit geld)
Toen vond ik een podcast met Ola, Anna en Naomi over Vrouwen in Bad en halverwege stopte ik hem. IK DOE HET! En snel maakte ik het geld over. Mijn hart bonsde in mijn keel. NU KAN IK NIET MEER TERUG!
Nu ik de eerste aflevering over Plezier heb meegemaakt voel ik inderdaad in al mijn cellen dat het helemaal de bedoeling is dat ik er bij ben. Wat ongelooflijk gaaf dat ik mezelf dit gegund heb. Dat ik mezelf dit waard vind! Dat het niet meteen NUT hoeft te hebben, maar dat ik gewoon €1550,- uitgeef aan plezier. Het voelt zo sappig en heerlijk en overvloedig!
Samen in bad
Ik neem jullie graag een beetje mee in mijn Bad-reis, door vragen/opdrachten met jullie te delen en mijn inzichten in hoe dat zich in mijn leven ontvouwt. En het brengt me nu al heel veel inspiratie voor Unleash en eventuele nieuwe projecten! (Haha wie weet is het dan toch OOK nuttig!)
Mijn eerste vraag aan jou is:
* Hoe kan jij iedere dag plezier op nummer één zetten?
Zelfs als je de was aan het doen bent –> dat kan namelijk ook met een superlekker muziekje en draaiende billen!
En ook als je met een gillend kind in de supermarkt staat –> want juist dan kun je jezelf zo’n overheerlijke chocoladereep gunnen uit die supermarkt.
En de administratie doen? Ik visualiseer nu hoe het geld naar me toe vliegt met iedere factuur die ik maak! En ik plak op iedere factuur een leuke foto van die klus.
Ola en Adelheid vroegen ons: Kan jij ‘tegen de klippen op’ plezier forceren? Het heel bewust toevoegen aan je leven? Juist ook aan de minder leuke dingen?
Om over te schrijven:
* Welke activiteiten geven jou ontzettend veel plezier?
* Welke dingen doen jou schaterlachen tot je in je broek piest?
* Welke mensen wil jij weer eens opzoeken die dat teweeg brengen?
* Hoe kan je het huishouden/de administratie/je werk met plezier doen?
Ik ben ontzettend benieuwd naar jullie ervaringen en antwoorden!
Liefs van Mila
door admin | feb 21, 2023 | Uncategorized
“Misschien heb ik wel weer een beetje ruimte nodig.” Zei mijn vriend heel voorzichtig afgelopen weekend. De alarmbellen in mijn lijf gingen meteen af. Ik voelde een angstig gevoel opkomen en dacht: ‘O neeee niet weer!’
Elkaar weer missen
Sinds we samen zijn heeft hij twee keer aangegeven dat hij ruimte nodig had. Dat hij even niets wilde plannen samen en dat we dan pas weer gingen afspreken als we dat allebei écht voelden. Wanneer we elkaar misten en naar elkaar verlangden. Hij miste het om mij te missen. Ik heb beide keren ervaren dat hij na een tijdje (twee of drie weken?) weer heel veel zin had om me te zien en als we elkaar dan weer zagen, dat het weer ontzettend fijn was. Net of we weer een frisse start maakten. Dus je zou zeggen dat ik er nu wel een beetje aan gewend zou zijn dat hij daar af en toe behoefte aan heeft en dat ik er relaxt mee om kan gaan. Het had onze relatie de vorige keren eigenlijk juist ook goed gedaan!
Angst en verdriet
Maaaaaar dat was dus even niet het geval. Ik voelde een vette angst opkomen en ook verdriet, precies zoals de keren daarvoor toen hij aangaf ruimte nodig te hebben. Ik wist ook dat hij dit heel spannend vindt om aan te geven en ik wilde er juist COOL op reageren, zodat hij het gevoel heeft dat hij dit gewoon kan zeggen. Dat we alles tegen elkaar kunnen zeggen. Maar helaas pindakaas, dat lukte me niet. Alhoewel, zo ongeveer tien minuten.
Zenuwstelsel op hol
We hebben er het afgelopen weekend veel over gepraat en er zijn verschillende fases langs gekomen. Met de kennis van het zenuwstelsel en de polyvagale ladder kan ik nu zien dat ik ineens uit de ventrale veilige staat ging (blij/ rustig), naar de ventrale onveilige staat (angstig), met af en toe een uitschieter in de sympathische staat (boos/ verdrietig/ paniek). Als de sympathicus actief wordt kom je in actie om het gevaar aan te vechten of er van weg te vluchten. De ‘fight’ of de ‘flight’ staat. Ik ging van verdrietig, naar angstig, naar boos, naar verwijtend, naar kritisch en weer terug naar angstig.
(De Polyvagaaltheorie van Steven Porges vormgegeven in het model van Mariëlle Spronck)
Mezelf veilig stellen
Vanochtend kwamen er ineens allemaal inzichten.
Ik zag in dat wanneer mijn lief wat ruimte wil, dat dat voor mij een GIGA trigger is. Ik voelde me afgewezen (hij wil niet bij me zijn!) en ik voelde een diepe verlatingsangst en ook verdriet. Dat zijn voor mij zulke lastige dingen om te voelen dat ik metéén (onbewust) allerlei strategieën in ging zetten om dit niet te hoeven voelen. Mijn zenuwstelsel zag deze tijdelijke ruimte als een groot gevaar; wat als ik verlaten word? Zo’n diepe angst die ik waarschijnlijk als baby opgelopen heb. Mijn zenuwstelsel werd automatisch geactiveerd en ik kwam aan de onveilige kant van de ladder. Eigenlijk waren alle gesprekken afgelopen weekend er van mijn kant op gericht om dit rottige gevoel maar niet te hoeven voelen.Wat ik zoal deed?
Ik probeerde zijn behoefte weg te bekritiseren, ik wilde een cool masker opzetten en begripvol overkomen, ik wilde meteen de auto pakken en wegskeuren zodat ik maar niet teveel zou zijn, ik concludeerde dat dit mij niet gelukkig ging maken en dat het zo niet ging werken (run forrest, run!), ik wilde bij hem kruipen en me vastklampen, ik wilde weten hoe lang dit allemaal ging duren, ik wilde strategieën bedenken om hier mee om te gaan, ik wilde stampen en schreeuwen: “EN MIJN BEHOEFTES DAN?!”, ik wilde het van de positieve kant bekijken… Tsja. Ik wilde van alles en ik deed van alles, maar de angst en het verdriet erkennen en toelaten; NO WAY JOSÉ. En dat ging dus allemaal he-le-maal vanzelf hè, niet dat ik dat bewust aan het doen was.
Niet cool
Ik voelde ook een VET oordeel naar mezelf, dat ik hier nou niet gewoon even cool en relaxt mee om kon gaan. Ik dacht dat mijn vriend ook vast zou willen dat ik hier beter mee om zou gaan dus ik riep uit: “Jij wil dat ik hier heel cool me omga en gewoon zeg: ‘Ja hoor ga maar lekker je eigen ding doen, dan doe ik dat ook. No problemo.’ Nou ik heb dan wel een cool pak aan en roze haar, maar verder ben ik gewoon ECHT NIET COOL, ik ben gewoon een angsthaas! Ik vind dit echt rete moeilijk en doodeng. Nou nu weet je het.”
Erkenning
Ik was dus het hele weekend heel druk bezig met allemaal emoties en daarnaast allemaal strategieën om die emoties niet te voelen. Tot ik vanochtend dacht: ‘Jezus, het is gewoon wat het is. Hij heeft ruimte nodig. Punt. Mijn lijf zit vol met angst, schrik en verdriet en dat voelt gewoon kut. Punt.’ Toen liep ik naar de slaapkamer, waar mijn vriend net wakker werd. Ik vertelde hem wat ik geconcludeerd had. En dat ik het idee eigenlijk ook wel heel mooi vind, dat we even niet afspreken tot we elkaar écht weer willen zien. Dat dat de relatie ook fris houdt en dat het de aantrekkingskracht versterkt. Dat het alleen nogal een trigger voor mij is en dat ik bang ben om verlaten te worden. Toen kwamen de tranen weer en trok hij me omver, tegen zich aan.
Nieuw inzicht
Hij kon me heel helder uitleggen wat hij nu precies voelt en waarom hij dacht dat de ruimte ons juist goed zou doen. En toen realiseerde ik me dat hij met die ruimte juist voor mij kiest, in plaats van mij afwijst. Hij wil namelijk dat onze relatie goed blijft! En hij voelt dat hij deze ruimte daarvoor nodig heeft.
Een dag later voel ik dat de rust weer terug is, mijn zenuwstelsel is weer gekalmeerd. Yes! Een groot verschil is ook: Ik houd me niet in om contact op te nemen, ik maak me niet klein om hem ruimte te geven. Dat deed ik voorheen wel en dan voelde ik me heel rot. Ik ging compleet in de aanpassing om hem maar alle ruimte te geven, terwijl hij dat eigenlijk niet eens gevraagd had. Nu neem ik contact op wanneer ik daar zin in heb en als hij dat niet fijn vindt kan hij dat aangeven. Wat een verschil!
Het bijzondere is dat ik nu ineens ook een hele fijne ruimte voel. De angst voor verlating overschaduwde mijn eigen behoefte aan alleen zijn. Gisteren ben ik na het geven van mijn dansles bij hem om de hoek naar huis gereden. Normaal gesproken zou ik dan bij hem blijven slapen. Ik voelde me heerlijk na de dansles en zo reed ik ook naar huis. Daarna stapte ik lekker in mijn eigen bed en ik werd heerlijk uitgerust en tevreden wakker. Helemaal in mijn eigen vibe. Nu we dit weekend niet gaan afspreken heb ik ineens een lege agenda. Wat een cadeautje eigenlijk! Ik ga proberen hem ook leeg te houden, zodat ik kan lummelen en precies doen waar ik zin in heb in het moment.
Regulatie-lijstje
Voor als ik nu de komende tijd toch weer angst voel opkomen, heb ik een regulatie-lijstje gemaakt. Activiteiten die mij helpen om te ontspannen, dingen die mij voeden.
Zoals Mariëlle Spronck zei: “Als er veel signalen zijn die jouw zenuwstelsel doen alarmeren en je onveilig laten voelen, moet je er heel wat ‘veilige’ signalen tegenover stellen om weer aan de andere kant van de ladder te belanden!”
Dingen die me helpen om mijn zenuwstelsel te reguleren (ontspannen):
* Er met vriendinnen over praten
* Knuffelen
* Ruimte geven aan mijn verdriet
* Dansen
* Erkennen dat ik soms een angsthaas ben
* Schrijven (tadaaa: blog)
* Wandelen
* Heel lief voor mezelf zijn
* In mijn bath bucket gaan
* Een dutje doen
* Het huis opruimen
* Een lekker kopje warme chai latte drinken
Ik begin maar eens met een dutje midden op de dag.
Welterusten!
P.s.: In deze video legt Mariëlle Spronck haar model uit van de polyvagale ladder. Ze vertelt over hoe je zenuwstelsel werkt en waar je je kan bevinden op de ladder. Het heeft mij enorm geholpen om te snappen in welke staat ik mij bevind en hoe ik daar mee kan omgaan. Ze geeft ook allerlei trainingen en workshops over The Wheel of Consent en het zenuwstelsel. Ik volg nu de ‘Wheel of Consent Mastery Group’ training bij haar. Hier vind je haar website.
P.p.s.: In deze video vertelt Esther Perel over verlangen in een langere relatie. Het lijkt er op dat mijn vriend precies aanvoelt wat zij vertelt!
door admin | jan 30, 2023 | Uncategorized
Vorige week was ik op bezoek bij mijn ouders in Spanje, in de bergen. Mijn lief, mijn dochtertje en ik waren er een week. Het duurde zo ongeveer 3 dagen voordat ik echt diep in de ontspanning zakte. Ik zat op een stoel in de tuin, uit te kijken over de vallei, met de zon op mijn gezicht. Het was zo ongeveer 10 graden, dus nog best fris, maar de zon daar voelt zo warm! Ik hoorde de vogels fluiten en ineens werd ik me bewust van hoe diep ontspannen ik me voelde. Heel warm en gonzend, heerlijk. Ik voelde ook ineens dat mijn linkeroog gestopt was met trillen. Dat had ik al weer een tijdje, heb ik meestal als ik veel aan m’n kop heb. Nu was het weg.
Toen ik mijn ogen sloot en heel bewust stil stond bij hoe dat nu voelt in mijn lijf, die diepe ontspanning en tevredenheid, kon ik er nog meer van genieten. Wat had ik me lang niet zo ontspannen gevoeld! De rest van de week deden we steeds precies waar zin in hadden in het moment. Lekker lummelen, klusjes doen buiten, fietsen door de bergen, wandelen langs de rivier..
Op een gegeven moment zat ik op een grote rots aan een riviertje, in de zon (mijn lief legde dit moment toevallig vast, zie foto). En ineens stroomden er een paar tranen over mijn wangen. De natuur daar is zo onaangetast, zo puur. Ik voelde me er helemaal thuis en dat raakte me. Het is zo makkelijk voor mij om heel erg gelukkig te zijn als ik in de bergen ben. Er was ook een beetje verdriet; Waarom lukt het me nu niet goed om me zo te voelen in het dagelijks leven? Waarom is het al zo lang geleden dat ik me zo voelde? Ik besloot daar op die rots dat ik dit echt wilde gaan onderzoeken.
In Spanje liet ik mijn telefoon zoveel mogelijk links liggen en wilde ik niet op social media zijn. Dat was heerlijk. Ik realiseerde me dat ik dit medium vaak gebruik om verbinding te voelen als in thuis ben, maar dat het niet echt vervullend is. Dat ik continu tussendoor die apps check en dat ik daar echt niet gelukkig van word. Dat ik me verstrooid voel, all over the place.
Daarnaast ben ik verslaafd aan zoetigheid en ook dat is een manier om me beter te voelen, die me niet echt voedt. Ik voelde ineens heel duidelijk: Tijd voor verandering!
De social media apps zijn verwijderd van mijn telefoon en ik eet geen voeding meer met geraffineerde suikers. Oei, nu valt het me dus op hoe vaak ik éven mijn telefoon wil pakken om die apps te checken. Als ik me verveel, als ik me even niet senang voel, of gewoon uit automatisme. En die suiker cravings zijn ook sterk zeg!! Heftig! Vooral in de middag nam ik vaak iets om mezelf te verwennen. Koekje, chocolaatje, krentenbol met hagelslag. En ik eet eigenlijk áltijd eerst iets hartigs en dan iets zoets. Nu mag ik dan van mezelf een dadel eten met een lik pindakaas. Of ik neem wat fruit. Of ik doe het gewoon even niet. Maar poe hee, dat gaat me nog niet zo makkelijk af!
Mijn eerste grote ontdekking is dat ik door te stoppen met social media weer ben gaan mijmeren. Gewoon een beetje liggen en half wakker worden ‘s ochtends, in plaats van mijn telefoon pakken. En dan zo’n beetje half dromen. Of gewoon midden op de dag even gaan liggen op de bank en niets doen. Beetje soezen met mijn ogen dicht. En het gave is; in die mijmerstaat komen er dus heel veel ideeën tot mij! Ik krijg dan echt heel veel inspiratie. En ook inzichten trouwens, die ik op wil schrijven. Het is net alsof ik meteen weer veel creatiever word! Er is meer tijd om mijn ervaringen te verwerken van binnen, om er inzichten uit op te doen.
En ik blijf dichter bij mezelf merk ik. Het scrollen op social media geeft zoveel prikkels, steeds een ander verhaal, steeds een ander gezicht, al die verschillende reacties en gevoelens. Het haalt me weg bij mezelf en ik leg energetisch allemaal lijntjes met mensen. Alsof ik mezelf steeds als ik me verveel even in een zaal met tientallen mensen drop, iedereen even aankijk en dan weer verder ga met mijn dag. Hartstikke uitputtend! Ik laat al die mensen mijn energieveld in komen, in een paar seconden scrollen. Dus ik ben veel minder aanwezig in het hier en nu, minder in verbinding met mezelf. Nu ik dat niet meer doe, voel ik veel meer rust. Ik ga nu op een natuurlijker langzamer tempo en heb minder prikkels te verwerken. En dat is precies wat ik verlangde, meer die verbinding met mijzelf voelen en met meer ontspanning en flow door het leven gaan! Het bevalt me dus enorm goed en ik zit nog maar op dag vier.
In dit experiment naar meer Ease & Flow in mijn dagelijks leven, schrijf ik veel. Mijn inzichten en ontdekkingen ga ik delen via mijn blog en deze zal ik ook sturen via mijn nieuwsbrief. Normaal gesproken deed ik dat vooral via Facebook, maar nu ga ik het anders aanpakken. Als je het leuk vindt om dit ook te volgen én op de hoogte te blijven van mijn events, kun je je HIER aanmelden voor ‘Mila’s verrukkelijke maillijst’. Ontspanning is namelijk de basis van sensualiteit en pleasure! En het is tegenwoordig een behoorlijke uitdaging om die rust steeds weer terug te vinden. Het komt mij in ieder geval niet vanzelf aanwaaien.
Fijne dag en tot de volgende!
door admin | aug 23, 2022 | Uncategorized
Na de proeverij van aanrakingen in Den Haag vroeg ik aan ervaren tantrastel dat meegedaan had: “En, hebben jullie nou ook nog iets nieuws ontdekt?”
“Alles is nieuw!” Zei S. “Het gaat er om dat we echt de aandacht hebben voor elkaar. Zo’n avond uit samen, echt de tijd nemen om elkaar aan te raken zoals de ander graag wil; dan voelt alles nieuw. Het is ook heel fijn dat jij het begeleid en we het zelf even niet hoeven te bedenken.”
Wat is nu aanraking met aandacht?
Ja, aandacht is alles! En toch, hoe raak je nu echt met aandacht aan? Ik heb daar wel eens mee gestruggeld. Ik vroeg mijn minnaar om mij héél subtiel aan te raken, dat leek me echt heerlijk. Toch kon ik er niet echt helemaal van genieten, het was niet echt wat ik me er bij had voorgesteld. Ik dacht te voelen dat hij er zelf niet van genoot, dat hij het alleen voor mij deed. Hij belééfde de aanraking niet echt.
Als je hem toen gevraagd had of hij mij met aandacht aanraakte, weet ik zeker dat hij voluit JA zou hebben gezegd. Maar toch voelde ik een verschil. Ik was namelijk ook wel eens aangeraakt door iemand die daar echt totaaaal van genoot. Hij vond mijn lichaam heel erg opwindend, dat voelde ik aan alles. Daardoor was hij he-le-maal in die aanraking, lag er bijna zelf van te sidderen. Het verschil was voor mij heel voelbaar.
Ondersteboven van zijn streling
Vanochtend had ik er een heel interessant gesprek over met mijn lief. Waar zit het hem nou in, dat verschil?
Even wat achtergrond informatie; één van de redenen dat hij zoveel indruk op mij maakte tijdens onze eerste ontmoeting, was dat hij me aanraakte zoals ik nog nooit aangeraakt was. Toen hij zei: “Ik heb zo’n zin om je te zoenen..” verwachtte ik dat hij me zou zoenen. Ik stond gewillig te wachten, en liet mijn mond al iets open zakken. Maar wat er toen gebeurde verraste me compleet.
Hij kwam heel langzaam dichterbij en streeelde náuwelijks voelbaar mijn arm. Toen mijn hals en daarna mijn andere arm. De zindering hing in de lucht. Ik wachtte af, terwijl mijn mond van verbazing nog verder open zakte. Hij kwam steeds iets dichterbij met zijn gezicht en ademde in mijn nek, al mijn haartjes stonden overeind.
Van binnen dacht ik: “DEZE DUDE DOET PRECIES WAT IK ALTIJD AL VERLANG!!! En hij doet het zonder enige aanwijzing, WTF!”
Ik was er zo van onder de indruk dat ik er nog dagen van bij moest komen. (en ik was spontaan verliefd)
Tegen je zin aanraken
Ik vroeg vanochtend aan hem: ‘Hoe kan het toch dat als jij me aanraakt, dat ik lig te sidderen van genot, terwijl dezelfde soort subtiele aanraking bij iemand anders veel minder effect had?”
Hij zei: “Misschien komt het omdat ik niet iets tegen mijn zin kan doen.”
BOEM. Dat is het! Het is waar, het is bijna onmogelijk voor hem om iets tegen zijn zin te doen. Hij geeft mij dus alleen aanraking, als hij daar echt zin in heeft. Als hij een JA voelt. En dan kan hij he-le-maal AAN gaan, als hij heel zacht met zijn handen over mijn lijf gaat.
Ik had geloof ik al geschreven hoe ik dat dan ervaar.
M’n lief zei: “Stel dat iemand jou aanraakt, op diezelfde subtiele manier, maar hij heeft er eigenlijk niet zo’n zin in. Of het is niet helemaal zijn ding, dat subtiele strelen. Dan doet hij wel precies wat je vraagt, maar dan vóel je het veel minder. Hij is er toch minder met zijn aandacht bij, omdat hij er zelf niet echt van geniet.”
Ja, zo logisch. Daarom snap ik Betty Martin ook nog beter als ze zegt dat het quadrant ‘Nemen’ uit the Wheel of Consent de grote magische poort is tot de rest van de quadranten. Bij nemen gaat het er namelijk om dat je iets of iemand aanraakt op een manier die jij zelf helemaal verrukkelijk vindt. Als je dit regelmatig oefent, OPEN je je handen, zoals zij dat noemt. Het is echt een switch die je maakt.
Het belang van nemen
Meestal gebruiken we onze handen met een uitgaande energie. We gebruiken ze om dingen te verplaatsen, om dingen te maken, om het huishouden te doen, om te typen.. Het is een energie die naar buiten gaat. Als we iets of iemand aanraken voor ons eigen plezier, gaat de beweging naar binnen. We nemen heerlijke sensaties IN via onze handen. Als je deze switch eenmaal hebt kunnen maken, wordt aanraking geven VEEL leuker! Je bent namelijk meer aanwezig in je handen, alsof alle genots-sprietjes in je handen aan gaan.
Orgazties van een schilderij
Het kan wel even oefenen zijn. Bijna niemand ervaart meteen allerlei verrukkelijke sensaties bij het aanraken van (bijvoorbeeld) een pen. Sommige mensen oefenen dit – het aanraken van een object – wel een maand lang iedere dag vijf minuten en voelen dan pas langzaam verschil. Een vriendin van mij vertelde eens toen ze dit een tijd lang dagelijks deed, dat ALLES lekkerder werd. Dat ze in een museum bijna orgazties werd van het kijken naar een prachtig schilderij! Ze hoefde alleen maar te focussen op wat het kijken teweeg bracht in haar lichaam, ze nam het helemaal in. “Die mensen in het museum moesten eens weten!” giechelde ze.
Nou, DAAROM gaan we dus zondag 4 september spelen met het quadrant ‘Nemen’. Op een hele laagdrempelige manier ga je ontdekken hoe je je handen kunt openen. Hoe je aanraking geven nog véél plezieriger maakt. En hoe je jezelf en je partner kunt laten sidderen van genot! En dan leer ik je meteen allerlei nieuwe vormen van aanraking, om inspiratie op te doen. Er zijn nog plekken!
door admin | jun 12, 2022 | Uncategorized
De afgelopen maanden waren m’n lief en ik vooral in de weekenden zoveel mogelijk bij elkaar. We konden van vrijdagavond tot maandagochtend in een héérlijke liefdesbubbel zitten samen en op het poepen na iedere seconde bij elkaar zijn. Want, als je daar allebei zin in hebt en het is superfijn, waarom niet?
Ik kreeg wel steeds vaker een soort moe gevoel na het weekend. Alsof ik niet echt kon opladen van die vrije dagen. Gek vond ik dat, want we lummelden wat af. De hele dag in bed liggen, beetje koken, filmpje kijken, kletsen.. Of naar een feestje en dan twee dagen samen bijkomen. Kijk dat je niet uitrust van een feestweekend is logisch, maar ik was niet bezig met werken, of dingen die moesten. Hoe kan je daar nu niet van bijkomen?
Vaak voelde ik als ik weer met m’n verliefde hoofd uit die bubbel kwam wel: Oei dit en dit en dat had ik eigenlijk moeten doen, maar goed dat doe ik dan morgen wel. M’n huisje was bijvoorbeeld eigenlijk altijd rommelig en de was stapelde ook op. Ik stak m’n kop in het zand voor dingen die ‘moesten’ en zei tegen mezelf: Ik mag toch zeker in het weekend wel lekker niets doen en alleen maar genieten?
Gisteren kreeg ik ineens een inzicht. M’n lief had aangegeven op vrijdag en zaterdag even iets voor zichzelf te willen doen en dus niet af te spreken. Ik moest behoorlijk wennen aan het idee want dit was hét weekend zonder kindjes en dus ons weekend! En we hebben al zo weinig dagen dat we samen kunnen zijn en niets hoeven. Ik vond het dus eigenlijk maar niks.
Ik ging alleen naar een feestje waar hij mee naar toe zou en had ontzettend veel lol met m’n vriendinnen. ‘Hm ook wel eens lekker, al m’n aandacht bij m’n vriendinnen en niet bij hem.’ Ik dronk niet, want ik zou terug naar de camping rijden ‘s nachts. En ja hoor, toen ik zaterdag wakker werd, alleen in mijn heerlijke bed, voelde ik hóe fijn het was om in de stilte te zijn. In mijn prachtige boshuisje met de vogels als wekker. Ik startte de dag met een fijne meditatie, danste nog wat, zat even met mijn snoet in de zon.. en alles op mijn eigen tempo, wanneer ik er zin in had. Ik werd gewoon helemaal Zen!
Na een danslesje via Zoom voelde ik: ‘Ik wil verdwalen in het bos!!’ Dus ik toog op mijn barefoot-schoenen het bos in. Wat ik toen ervaarde was zo mooi! Ik kon het bos voor het eerst (sinds jaren?) écht binnen laten. Ik verwonderde me over de zachte mosjes (alles voelen!), het licht door de blaadjes, de fijne nerfjes, de lichtgevende nieuwe dennentakjes.. Ik kon voelen hoe het bos me omarmde. ‘Hee daar ben je!’
Met iedere stap die ik zette kwam ik meer thuis bij mezelf. En ik voelde potjandikkie hoe ik aan het opladen was! Ineens kwamen er een paar tranen, ‘Jezus wat heb ik het gemist om zo thuis te zijn in mezelf, los van wie dan ook.’ Ik realiseerde me dat ik de afgelopen maanden bijna continu met Lootje, of met m’n lief, of met beide was geweest. En áls ik alleen was was dat omdat ik een werkdag had, dan kon ik niet ontspannen.
Ineens viel het kwartje (weer). Ik ben dus een Projector (Human Design) en neem met mijn laserbeam aura continu de vibe van mensen in me op. Ik absorbeer hun energie. Zo kan ik mensen goed lezen, voelen wat er nodig is om de levensenergie weer te laten stromen. Heel handig als je danslessen geeft! Daarnaast heb ik 7 van de 9 centra ongedefinieerd(soort van open), wat betekent dat in die 7 centra de ideeën, emoties, inspiratie en energie etc. van anderen binnenkomen. Geheel automatisch. Ik word als het ware opgevuld door de mensen om me heen. Het is dus best lastig om mezelf goed te voelen als ik bij een ander ben. Om mijn behoeftes op tijd te voelen en goed voor mezelf te zorgen.
En gisteren realiseerde ik me; als ik met iemand anders in het bos ben, is mijn focus bij die ander. Die laserbeam doet gewoon z’n werk. Ik voel de ander in mij. Dan is er dus weinig ruimte over om het bos helemaal toe te laten! Toen ik zo alleen door het bos liep was het alsof ik voor het eerst in weken écht kon zakken. Gewoon lekker stil zijn. Mooie inzichten krijgen. Genieten van de mosjes. Alsof ik de stilte in mezelf eindelijk weer kon voelen.
Het is een gave en een cadeau dat ik mensen kan lezen en aan kan voelen hoe hun levenskracht weer kan stromen, maar als ik teveel onder de mensen ben, raak ik de verbinding met mezelf en mijn behoeftes kwijt. Dan is er meer chaos in mijn hoofd, dan krijg ik het kip-zonder-kop-gevoel en ren ik achter de feiten aan. Ik voel me gewoon niet senang.
Moet je nagaan hoe intens het is als jouw systeem continu input krijgt zonder er van te kunnen bijkomen! Die laserbeam wil af en toe ook chillen weet je. Ik ga er de komende tijd dus extra op letten en meer van die heerlijke Mila-dagen inplannen.
Met dank aan m’n lief die eerder voelde dan ik dat ie me-time nodig had. (Ookal vond ik het eerst stom.)
door admin | mei 30, 2022 | Uncategorized
OJA!!!! Dat hoort ook bij diepe liefde en intimiteit. De naakte-ui-toestand. Ik wist het nog maar vaag, dat dat er ook bij komt kijken. Wat kun je je toch kwetsbaar, onzeker en angstig voelen als mensje zeg! Wat ik graag zou willen oefenen is om mezelf met al m’n liefde te omarmen als ik me zo voel. Ik kan namelijk best een strenge tante zijn als bepaalde ‘ongewenste’ gevoelens langskomen. Dat was ik voor het gemak ook even vergeten.
Tsja en die afwijzing van mezelf is de grootste boosdoener volgens Jan Geurtz. Dat geloof ik wel. Ik voel me namelijk zéér rottig als ik aan mezelf (mijn goedheid) twijfel, of als ik bepaalde gevoelens of behoeftes genadeloos hard afkeur. Maar goed. Ik zit nu dus in die naakte-ui-toestand. En ik heb ontdekt dat er verschillende reacties mogelijk zijn. Ik heb er maar even een lijstje van gemaakt:
1) Heel hard wegrennen en me verstoppen tot het over is. (En iedereen die dichtbij komt wegbeuken)
2) Er van alles van vinden en mezelf héél erg verschrikkelijk stom vinden. ‘Hoe durf je dat te voelen mens! Wat belachelijk! Wat vreselijk onzinnig! Stel je niet zo aan!’
3) Me terugtrekken in m’n bed, mijn janklijst aanzetten en héél hard huilen. Liefst met een knuffel of kussen in mijn armen.
4) Een pot dans-schud-schop-huil-brullen en dan al mijn gevoelens op papier zetten.
5) AL mijn moed bijeen rapen, over een Mount Everest van een drempel heen stappen en aan m’n liefje vertellen wat ik voel. “Oké ik ben dus knetterjaloers/onzeker/bibberig/allenig én ik wijs ‘t allemaal af.”
6) Aan m’n kleine bange Milaatje vragen wat ze nodig heeft. En dan uitreiken naar iemand (AAAAAAAAAH!! Brrrrr!!! ENG!) en vragen of hij/zij dat aan mij kan geven. (Ik kan het ook proberen aan mezelf te geven, maar soms is het gewoon fijn om vastgehouden te worden door iemand anders)
Het is best een heel proces om op Optie 5 of 6 te kiezen. Eerst moet ik door hebben dat ik me inderdaad zo kwetsbaar/ bangig voel. Dan nog even al m’n bescherm-mechanismen trotseren. Die staan er niet om te springen namelijk, om optie 5 of 6. Ze geloven namelijk heilig dat dit toch echt wel m’n Állerlelijkste, gruwelijkste afstotelijkste kanten zijn. Ze zijn er dus ook van overtuigd dat mijn liefje dat ZEKER ook zal vinden en het per direct uit zal maken. En ik ben stapeldol op hem, dus er zit een risico aan vast, aan optie 5 en 6.
Gelukkig staan die bescherm-mechanismen nu al een paar keer vol verbazing toe te kijken hoe die man van mij dan zegt: “Kom maar hier, dan omarm ik je me al mijn armen en mijn liefde.” Waarna ze ook nog met hun mond open aanschouwen hoe hij me lief heeft mét die onzekerheden, angsten en lelijkheden. Die toch ineens een stuk minder lelijk lijken daarna.
Bijna menselijk.
Best … een beetje mooi zelfs?
Wat ik ook vaak vergeet, als ik in de weerstand voor die gevoelens zit (‘O NEEEEEEEE, GAAN WE WEER!! Het was net zo leuk!’) is wat voor moois er ontstaat ná die doodenge kwetsbaarheid-biechtsessies. Als ik zo’n kant van mezelf die ik zo stom vind heb durven laten zien en zelfs gevraagd heb of hij me wil knuffelen en koesteren.. Dan komen we samen in een hele bijzondere, zachte ‘After-Shit-Zone’.
Er ontstaat zo’n heel intiem prachtig moment waarbij alle muren, laagjes, of schilletjes afgevallen zijn. Alle poorten zijn open en de liefde stroomt vrij. We kijken even binnen in elkaar ziel en lieven alles wat we zien.
En als die lichamen elkaar dan vinden… De heerlijkste vrijpartij die er bestaat!
Er valt dus best wat voor te zeggen om gewoon meteen Optie 5 en 6 in te zetten. Best gek dat ik vaak weer vergeet wat voor moois er uit kan komen. Dat ik dan tóch weer die giga drempel kan voelen om die super kwetsbare stukkies van mezelf te laten zien. Maar goed, ik zal vast nog wel es heel hard wegrennen of mensen wegbeuken. Of mezelf te streng toespreken.
“Geeft niks mama!” Zou Lootje zeggen.
