Mocht jij vroeger onredelijk en boos zijn? Gewoon de kamer uitstormen en de trap op denderen als het even allemaal te veel was? Lieten je ouders je ook echt even alleen op je kamer als je schreeuwde: “Laat me met rust!!!”
Of werden je ouders altijd nét iets bozer dan jij was, zodat je wel moest dimmen? Of nog erger, waren ze diep gekwetst en verdrietig als jij zei: “Nu even niet mam!!!”
Dan is er een grote kans dat het archetype De Wilde Vrouw (of de Wilde Man natuurlijk) flink onderdrukt is geraakt. Dit kan je merken aan dat je het moeilijk vindt om je grenzen goed te voelen, dat je de neiging hebt teveel van jezelf te geven in het contact met anderen. Dat je bijvoorbeeld vaak pas na een gesprek voelt dat je er eigenlijk na 10 minuten al klaar mee was, maar dat je uit beleefdheid een half uur langer bent blijven kletsen.
Schuldgevoel is een groot signaal van een onderdrukte Wilde Vrouw. Als je je vaak schuldig voelt, ga je waarschijnlijk vaak over je eigen grenzen. Als je met iemand afgesproken hebt, maar je bent eigenlijk te moe, zou het het beste zijn om de afspraak te verzetten. Maar je schuldgevoel kan er dan voor zorgen dat je het tóch maar gaat doen, om de ander niet tekort te doen. Dus je gaat over je eigen grens, om er voor de ander te zijn.
Ik kom dit stuk nu enorm tegen met mijn dochtertje. Voor Lóa wil ik alles doen en ik voel me heel snel schuldig. Als ze bijvoorbeeld ‘s ochtends vroeg meteen gilt: “Mama ik heb hónger!! Ik wil pap!!” heb ik soms nog echt even een momentje nodig om wakker te worden. Ik wil eigenlijk het liefst eerst even 15 minuten rollen over het vloerkleed, of even yoga doen. Even 15 minuten voor mezelf zorgen, voor ik voor een ander zorg. Ze is inmiddels drie jaar en kan best even 15 minuutjes wachten voor ze ontbijt krijgt. Toch speelde mijn schuldgevoel vaak op en dacht ik: ‘Ach wat maakt het nu uit of ik haar eerst even ontbijt geef, dan kan ik daarna toch even iets voor mezelf doen.’ Maar ja, zo leert ze dus niet dat mama ook behoeftes heeft..
Er kwam een verandering toen Johan op de maandagen ouderschapsverlof nam en dat de ‘papa-dag’ werd. (Voor iedereen allergisch gaat reageren, ik heb 2 ‘mama-dagen’ per week en er zijn ook 2 ‘opvang-dagen’, dus ik vind het goed verdeeld en dit maakt het helder voor Lóa wie er voor haar is.) Lóa wilde met mij opstaan, maar ik zei heel duidelijk: “Je mag met me mee naar beneden, maar het is papa-dag, dus ik ga voor mezelf dansen. Als je iets nodig hebt kan je dat aan papa vragen.” Ze leek er mee akkoord te gaan, maar toen ik de muziek opzette zei ze: “Nee, niet die muziek! Ik wil die niet!” Ik zei: “Lóa, dit is mijn moment, je mag hier zijn, maar ik doe nu iets voor mezelf. Ik kies de muziek.” Even later was ik aan het dansen en over de vloer rollen, en ze danste om mij heen. Toen zei ze: “Mama! Mijn handjes vast!” ze wilde samen dansen. Ik: “Nee Lo, ik dans voor mezelf. Jij mag om me heen dansen, maar ik doe wat ík wil nu.”
Voor het eerst voelde ik super helder dat er gewoon iemand anders was die voor haar kon zorgen en dat ik NU tijd voor mezelf wilde. Ze begon het te begrijpen en liet me mijn ding doen. Daarna heb ik ook een keer een meditatie zitten doen in de woonkamer, met oortjes in. Op een mama-dag! Ze ging eerst weer even in protest, maar ik zei: “Ik leg het één keer uit, ik ben nu aan het mediteren en daarná maak ik pap. Ik praat nu niet meer terug als je tegen me praat.” Ik sloot mijn ogen en negeerde haar daarna, terwijl ik luisterde naar de meditatie. Uiteindelijk kroop ze op mijn schoot en heeft ze 20 minuten lang tegen me aan gelegen, diep ontspannen. De keren daarna accepteerde ze het veel sneller en ging ze lekker zelf spelen tot ik er weer voor haar was.
Toch zijn er nog heel veel momenten, vooral de laatste paar weken, dat dat schuldgevoel er voor zorgt dat ik niet helder genoeg ben naar haar. Als ik bijvoorbeeld heel moe ben en papa zou haar tanden poetsen en naar bed brengen, kan ze soms heel dramatisch gaan huilen dat mama haar tanden moet poetsen. Te vaak denk ik dan ‘Ach, laat ik het maar even doen, dat is voor iedereen makkelijker.’ En zo ga ik te vaak over mijn grens, omdat ik haar niet tekort wil doen. Eigenlijk geef ik mijn grens pas écht helder aan, als ik echt doodmoe ben, of als ik al ver over mijn grens ben gegaan.
Behoorlijk confronterend en prachtig tegelijk, want zij leert mij als geen ander dat ik hier nog in kan groeien. Dat mijn Wilde Vrouw ook zo vrij wil zijn als haar Wilde Vrouw. Dat ik op tijd mijn grenzen wil leren voelen en ze dan, met of zonder schuldgevoel, gewoon op tijd wil uitspreken. Ruimte voor mezelf creëren. Alleen dan, als ik goed voor mezelf zorg, leef ik het voor aan Lóa. En kan zij ook voor zichzelf leren zorgen. Haar grenzen durven uitspreken.
Anders leef ik haar voor dat je als vrouw jezelf altijd op de tweede of derde plaats zet en zal ze deze cyclus voortzetten. Dan zal ze toch gaan voelen dat haar behoeftes er niet echt toe doen, omdat ze ziet dat ik mijn behoeftes steeds opzij zet voor haar behoeftes. En dan zal ze, ookal geef ik haar wel alle ruimte om haar boosheid en frustratie te uiten, tóch die Wilde Vrouw gaan onderdrukken. Omdat ze ziet dat ik dat ook doe. Omdat ze ziet dat ik niet goed voor mezelf zorg.
Is dit herkenbaar? Vind jij het ook moeilijk om je grenzen aan te geven? Mocht je vroeger niet boos zijn? En als je mama bent, word jij ook uitgedaagd door je kinderen om je eigen behoeftes wél serieus te nemen?
Ik hoor het graag!
P.s.: Geen ongevraagd advies aub, je herkenning delen is wel heel welkom.